Er is en zal altijd wel discussie blijven over de vraag waar de golfsport zijn oorsprong vindt. Schotland en Nederland gooien daarbij hoge ogen. Vast staat dat (een voorloper van) het spel al in de middeleeuwen werd beoefend.
In geheel Groot Brittanië is golf in de afgelopen eeuwen tot een ware volkssport uitgegroeid en daarin neemt Schotland wel een heel aparte plaats in.

Allereerst kan de golfbaandichtheid daar met bijna 600 banen op een bevolking van ruim 5 miljoen inwoners gerust hoog genoemd worden. Verder is het een Schots “instituut” dat tot op de dag van vandaag de golfspelregels bepaalt: The (Rules of Golf) Committee van de Royal and Ancient Golf Club of St Andrews.
Nu zijn de Schotten, en meer in het algemeen de Britten, ook mensen die hun geschiedenis in alle opzichten koesteren. Heel veel Schotse golfclubs - en zeker niet alleen de genoemde club in St Andrews die onevenredig veel aandacht trekt – kennen een lange en rijke clubhistorie en vaak is dat ook af te zien aan de clubhuizen die af en toe een museumstatus hebben.
Zo vinden we in Musselburgh, een kustplaatsje juist ten oosten van Edinburgh, de oudste nog bestaande wedstrijdgolfbaan ter wereld: de Musselburgh Links Old Course. Er bestaan documenten over golfwedstrijden die hier werden gehouden die dateren van 1672. De baan omvat 9 holes en ligt gedeeltelijk binnen de paardenracebaan van Musselburgh. Aan het eind van de 19e eeuw is deze golfbaan tot zes keer toe het strijdtoneel geweest voor het Open Championship dat wij tegenwoordig kennen als the British Open. Naast Prestwick en St Andrews vormde de Musselburgh Links destijds de top drie banen in de golfwereld. Dit waren ook de drie banen die investeerden in de trofee waarom destijds al en nu nog steeds gestreden wordt: de Claret Jug. Ieder van de drie partijen legde daarvoor 10 pond in!
Anders dan nu waren er in die tijd veel meer clubs dan banen. Het kwam toen wel voor dat 40 tot 50 clubs eenzelfde homecourse bespeelden. Zo kun je je dan ook voorstellen dat de Balcarres Road  in Musselburgh, de straat die van het dorp leidt naar de golfbaan, in vroeger dagen op bepaalde dagen zwart van de mensen moet hebben gezien. Aan diezelfde straat waar vroeger vijf (!) clubs hun clubhuis hadden staat nu nog het clubhuis van de Musselburgh Old Course Golf Club. Het is de moeite waard dit clubhuis even binnen te stappen. Binnen wordt U bijna overrompeld door  golfhistorie: De wanden hangen vol met trofeeën, lijsten met namen van kampioenen en foto’s uit recente maar veelal ook lang vervlogen tijden. Goede kans dat U hier Mr. Robin McGregor de secretaris van de club treft. Zodra hij merkt dat U belangstelling heeft voor de rijke historie van de course en de clubs die er speelden zal hij niet aarzelen U enthousiast verder aan de hand van talloze opmerkelijke, bloemrijke en soms dramatische anekdotes te informeren over wat zich hier heeft afgespeeld.
Een opvallende wetenswaardigheid die ik de lezer niet wil onthouden is die over het ontstaan van de diameter van de hole. Om snel bruikbare holes te kunnen creëren is in 1829 aan de plaatselijke loodgieter van Musselburgh gevraagd daarvoor een apparaat te maken. Deze loodgieter gebruikte daarvoor iets wat hij ruim voorhanden had: een stuk regenpijp. Dit apparaat voldeed in de praktijk goed, werd ook voor andere banen vervaardigd en tenslotte bepaalde The Committee van de R & A in 1893 dat dit voortaan de standaardmaat voor de hole zou zijn. Zo is de diameter van de hole dus op 4¼ inch bepaald, de doorsnee van de Musselburgher regenpijp.
De Musselburgh Links Old Course is nog steeds in gebruik maar ontleent zijn allure slechts nog aan de historie die er is geschreven. Zuiver objectief bezien is het een gemiddelde 9 holes baan van zeker geen optimale kwaliteit. Als je de baan echter bekijkt vanuit het historisch perspectief zoals dat ondermeer in het clubhuis wordt gegeven dan is iedere hole een genot op zich!
Soms krijg je de gelegenheid letterlijk golf in historisch perspectief aan je te zien voorbijtrekken. Dat is het geval bij de steeds vaker georganiseerde Hickory Golftournooien en Festivals. Bij die gelegenheden wordt gespeeld met originele houten stokken, canvas tassen en gaan de spelers gekleed als aan het eind 19e, begin 20e eeuw. Tot aan de jaren ‘30 van de vorige eeuw, toen voor het eerst stalen shafts in gebruik kwamen, werd golf met houten stokken gespeeld. Hiervoor werd het hout van de hickory-boom, een notenboom die veel in de Verenigde Staten voorkomt gebruikt. Dit hout is opmerkelijk soepel,heeft de juiste torsie en is over grote lengte knoestvrij. Bij drivers, de golfstokken bedoeld om groet afstanden mee te slaan, werd er op deze shaft vaak een kop van persimmon-hout gemonteerd.
In de Verenigde Staten is Hickory Golf inmiddels al wijdverbreid. In Europa, en zeker in Schotland, is het snel groeiend. Groot promotor van deze traditionele vorm van golf is de Schot Chris “Hickory” Homer, die behalve over een grote know how op dit terrein ook over een grote verzameling houten golfsets beschikt die hij bij tournooien en festivals beschikbaar stelt.
Over de sensatie die het oproept als men terechtkomt in een wedstrijd van spelers in een traditionele uitmonstering hoef ik de lezer niets te zeggen. Een verwijzing naar de plaatjes zegt hier veel meer dan woorden kunnen doen.

terug naar boven